Onder cultuurliefhebbers staat het Hirschbergdal vooral bekend als een historisch landschap met tal van kastelen. Maar tussen al de landhuizen en parkcomplexen van de voorlanden van het Iser- en Boberveld in Neder-Silezië liggen ook vele historische boerderijen in kleine dorpsgemeenschappen, waar de traditie van agritoerisme harmonieus samengaat met het landelijke leven. Wie het trendthema “ontschakelen” of “het leven vertragen” noemt, ervaart hier aan de voet van het Reuzengebergte de meest pure vorm ervan.
Op een heuvel ten noorden van Jelenia Góra (gemeente Wleń) ligt het kleine dorpje Tarczyn. Vanaf hier strekt het uitzicht zich uit over het Reuzengebergte en het Isergebergte. De tijd lijkt hier langzamer te verlopen en het lijkt alsof de dynamiek van de buitenwereld tegen de bergen aan de horizon afketst. De verspreide huizen in de buurt bewaren afstand, terwijl de bewoners toch nauw met elkaar verbonden blijven.
Een veldweg leidt naar het oostelijke uiteinde van het dorp. Hier begon jaren geleden het avontuur van Urian Hopman. In een tijd waarin internet nog niet overstroomd werd met informatie en inspiratie, bestudeerde de Nederlandse designer en scenograaf architectuurboeken en richtte zijn aandacht op bijzondere projecten waarbij antieke structuren in moderne woonconcepten werden geïntegreerd. Deze impulsen en een visie werden zijn gids, want het perceel – een voormalig gasthuis – was destijds een ruïne.
Vandaag staat Urian, na al die jaren, als inspirator en gastheer aan de vooravond van een nieuw hoofdstuk en kijkt nog eenmaal terug op zijn reis: van zijn eerste stappen in Polen tot aan de ontwikkeling van zijn bijzondere woonproject. Totdat dit wordt overgedragen aan nieuwe eigenaren of hosts, zijn gasten, zoals potentiële kopers, van harte welkom in het Bed & Breakfast Taras Tarczyn.
langzaam reizen) staat voor bewuste, authentieke en ontspannen ervaringen. Via het Poolse platform slowhop.com ontwikkelt deze trend zich sinds 2015 met zorgvuldig geselecteerde accommodaties, meestal in historische en unieke gebouwen. Centraal staat de persoonlijke verbinding met de plek, lokale producten en een duurzame aanpak.
- Nederlanders en historische panden
- Aankomen in Polen: eerste stappen en ervaringen
- Leven in Polen vs. Nederland
- Motivatie voor de restauratie
- Restauratie in detail: visie, uitvoering en duur
- Wat je leert van een uitdagend project
- Uitdagingen, dieptepunten en oplossingen
- Design en gastenappartementen: invloed van scenografie-ervaring
- Tarczyn vandaag: toekomstperspectieven
- Contact voor geïnteresseerde kopers
1. Urian, het klinkt als een cliché, maar veel Nederlanders zouden een bijzondere affiniteit hebben met historische panden. Waaraan ligt dat?
Als liefhebber van barok voel ik een diepe verbondenheid met de gelaagdheid, overvloed en theatrale karakter van historische gebouwen. Ze stralen een ziel uit die je in moderne architectuur zelden aantreft. Ik geloof dat veel Nederlanders – vaak onbewust – geraakt worden door deze gelaagdheid. Het gaat om meer dan esthetiek: het is een bewustzijn van erfgoed, een erkenning van iets dat groter is dan jezelf.
De Gouden Eeuw bracht Nederland niet alleen welvaart, maar ook gevoel voor verfijning, ambacht en de verhalen die achter elk detail en ornament schuilgaan. Oude huizen zijn als tijdcapsules: ze dragen de sporen van vroegere generaties, van vakmanschap en ambitie. Ze zijn onvolmaakt en juist daarom menselijk.
2. Polen is internationaler dan veel mensen denken. Hoe kwam je voor het eerst in Polen en hoe heeft je leven hier zich ontwikkeld sinds die eerste bezoeken?
In 1993 kwam ik voor het eerst naar Polen als ontwerper voor een Nederlands bedrijf dat onder andere kerstdecoraties produceerde. Dat bracht me naar een glasfabriek in Neder-Silezië. Om eerlijk te zijn, was Polen voor mij destijds vrijwel onbekend. Voor veel West-Europeanen was het land nauwelijks aanwezig – geografisch en cultureel eerder een “wit vlekje” op de kaart.
Wat ik daar echter aantrof, verraste me enorm: ongerepte natuur en geen economische drukte, iets wat ik meteen als zeer positief ervaarde. Ik voelde direct de bijzondere werking van deze stilte en deze ongerepte ruimte, iets dat in Nederland al verloren was gegaan.
Ik keerde steeds terug, aanvankelijk voor werk, later uit persoonlijke affiniteit. Ik vond vrienden, deed inspiratie op en werd langzaam verliefd op de regio. Na vijf jaar en vele verblijven wist ik: ik wilde hier wonen.
Tijdens mijn regelmatige verkenningstochten ontdekte ik toen deze plek, Tarczyn, en een vervallen perceel met een adembenemend uitzicht. Het gebouw zelf was allesbehalve comfortabel, maar iets raakte me. Tot op de dag van vandaag kan ik het niet precies verklaren, maar op die plek staat nu een herbouwd huis – niet perfect, maar vol ziel. Het heeft me gevormd.
De jaren van bouwen, het ongestoorde leven in harmonie met de natuur en het beleven van de seizoenen in al hun pracht hebben me dichter bij mezelf gebracht.
Het was een reis met vele hoogte- en dieptepunten, maar een die ik met liefde en toewijding heb beleefd. Als kunstenaar en liefhebber van barok zie ik schoonheid in lagen, in het onvolmaakte en het geleefde. Polen heeft mij precies die rijkdom gegeven.
3. Als je Polen met Nederland vergelijkt – welke aspecten van het dagelijks leven waardeer je het meest en waarin verschillen de twee landen het meest?
Wat ik aan het dagelijks leven in Polen bijzonder waardeer, is de rust en de ruimte. Het ritme is langzamer, minder hectisch. De dagen lijken langer, de seizoenen voelbaar. In Nederland is alles strak georganiseerd en efficiënt, wat zijn eigen charme heeft – maar hier leef ik dichter bij de natuur en daarmee dichter bij mezelf. De stilte is tastbaar, het landschap ademt. Je merkt dat tijd hier niet in minuten wordt gemeten, maar in momenten. Ik geniet van de eenvoud van het leven: het houtvuur in de winter, de roep van een uil ’s nachts, de geur van versgemaaid gras. Hier voel je nog dat het leven niet volledig vooraf bepaald is. Er is ruimte voor improvisatie, voor toevalligheden, voor het onverwachte – precies dat waardeert een romanticus zoals ik.
Waar de twee landen waarschijnlijk het meest verschillen, is in de verhouding tussen collectief en individu. Nederland hecht veel waarde aan consensus, afstemming en het algemeen belang. Polen daarentegen heeft een diepgeworteld bewustzijn van onafhankelijkheid en trots. Deze mentaliteit kan uitdagend zijn, maar is tegelijkertijd verfrissend. Hier is meer ruimte voor individualiteit, voor je eigen pad – ook al is dat soms kronkelig en vol obstakels. Als ontwerper en schilder is die vrijheid voor mij onmisbaar. Hier kan ik mezelf verliezen en juist daardoor vinden wat ik zoek. De verschillen tussen de twee landen hebben mij gevormd: Nederland gaf me structuur, Polen vrijheid. Samen vormen ze het weefsel van wie ik geworden ben.
4. Ten tijde van de aankoop was het gebouw een ruïne. Wat motiveerde je om dit ambitieuze project aan te pakken?
Toen ik ontdekte dat ik eigenaar was geworden van een ruime, begon het meteen te kriebelen.. Ik ben gaan bladeren in architectuurboeken - vooral die met foto’s en beschrijvingen van moderne architectuur waarin gebruik werd gemaakt van oude ruïnes. Daar stuitte ik op projecten die ik ronduit sensationeel vond: strakke constructies van staal en glas die als het ware oprijzen uit hals afgekalfde muren, waarbij oud en nieuw elkaar op een spannende manier versterken. Op dat moment wist ik: dit is mijn kans.
Ik stelde me meteen voor iets soortgelijks te realiseren met mijn favoriete architect Wim de Vos – een gedurfd ontwerp, stevig verankerd in de geschiedenis van de plek, maar met een moderne, duurzame twist.
Er was iets anders dat me al lange tijd bezighield: mijn diepe affiniteit met ecologische materialen, vooral stro. Als kind speelde ik er vaak mee en bouwde talloze hutten op het platteland, waar mijn vader, een bloemkweker, het gebruikte om tulpenbollen tegen de winterkou te beschermen. Stro heeft me altijd gefascineerd: eenvoudig, eerlijk en warm.
Toen viel alles op zijn plek. Ik ontmoette de strobouwexpert Moritz Reichert, die in de buurt woont. Het leek de perfecte gelegenheid om mijn eco-droom te verwezenlijken: een architectonisch statement van stro, klei en hout uit mijn eigen bos. Duurzaam, verbonden met de natuur en esthetisch – precies zoals ik het voor ogen had.
Wat me bijzonder aanspreekt aan wonen in een huis van stro en klei, is de energie die het uitstraalt – zowel letterlijk als figuurlijk. Stro biedt uitstekende isolatie en houdt het huis in de winter warm, in de zomer aangenaam koel. Klei reguleert de luchtvochtigheid en zorgt voor een prettig binnenklimaat. Meer nog: deze materialen “ademen” en voelen onmiddellijk natuurlijk en rustgevend aan. Je leeft als het ware in de natuur, niet ernaast. Dat geeft een bepaalde harmonie en een soort stille energie die je voelt zodra je binnenstapt.
5. Je hebt de restauratie bijna volledig zelf uitgevoerd en veel elementen op maat laten maken. Had je vanaf het begin een duidelijk beeld van het gebruik van het pand en hoe lang heeft het proces geduurd?
Aanvankelijk was mijn visie vrij eenvoudig: ik wilde een comfortabel thuis creëren voor mezelf, mijn familie en vrienden – een plek waar we samen van de idyllische omgeving konden genieten. Maar zoals vaak bij dit soort projecten, groeide het idee na verloop van tijd.
Bij de renovatie van de 125 jaar oude schuur, een ongelooflijk charmant gebouw, werd me duidelijk hoeveel ruimte er eigenlijk was – waarom er dus niet meer van maken? Zo ontstond het plan om appartementen te verhuren – niet als groot toeristisch doel, maar als een plek waar mensen echt kunnen aankomen en zich in een sfeervolle, natuurgerichte omgeving thuis kunnen voelen.
Ik hou van renoveren en ontwerpen; het creatieve proces zelf was een enorme bron van energie. Het vinden van de juiste materialen en het samenspel van oud en nieuw is iets waar ik bijzonder van geniet. Tijdens mijn werk als designer heb ik op reis unieke meubels, kunstwerken en stoffen verzameld. Eens kocht ik zelfs een hele vrachtwagen vol Marokkaanse tegels. Voor mij zijn zulke vondsten als bouwstenen voor de sfeer: elk object draagt bij aan het karakter van de plek.
De renovatie zelf heeft uiteindelijk meerdere jaren in beslag genomen, deels omdat ik veel zelf heb willen doen en keuzes onderweg zijn geëvolueerd. Maar dat hoort erbij. Het is geen project dat je ‘even’ afrondt-het groeit met je mee.
6. Het restaureren van een historisch gebouw is vaak meer dan alleen een bouwproject. Welke persoonlijke inzichten of ontwikkelingen heb je tijdens het proces opgedaan?
Deze restauratie was een reis die mij persoonlijk veel meer heeft verrijkt dan ik ooit had kunnen bedenken. Wat me het meest heeft geraakt, is wat ik onderweg over mezelf heb ontdekt. Het ontwerpen zat al in mijn bloed, maar aan het begin wist ik weinig over techniek, renovatie of restauratie en twijfelde ik of ik het überhaupt aankon. Toch heeft het proces mijn zelfvertrouwen enorm versterkt – ik heb mezelf echt verrast.
Ik ontdekte wie ik ben en wat voor mij belangrijk is. Zo realiseerde ik me bijvoorbeeld dat ik een goede gastheer ben en dat ik meer van mensen en gezelschap houd dan ik eerder had beseft. Uiteindelijk werd het een soort spirituele reis, waarop ik niet alleen praktisch, maar vooral persoonlijk groeide.
De bijdrage van twee Feng Shui-experts, waaronder de Nederlandse Jiny Thielsch, maakte diepe indruk op me. Het onderwerp was voor mij toen volledig nieuw, maar hun werk was van onschatbare waarde: als scenograaf heb ik al mijn eigen ideeën over hoe dingen te ordenen en in balans te brengen. Jiny bracht echter balans, energie, harmonie en liefde in het huis en de tuin, en ik begreep meteen wat ze deed. Dat liet alles tot bloei komen- letterlijk en figuurlijk.De plek heeft een volledige transformatie doorgemaakt, en ikzelf ook.
7. Elk project kent dieptepunten. Waren er momenten waarop je twijfelde of het nog verder kon en hoe heb je deze uitdagingen overwonnen?
Er waren zeker momenten waarop ik serieus heb overwogen om te stoppen. De eerste keer was heel praktisch: het geld was op. Ik heb toen een ingrijpende beslissing moeten nemen en mijn appartement in Amsterdam verkocht om verder te kunnen gaan.
Een andere keer werd ik verliefd in het buitenland. Het verlangen om bij mijn partner te zijn was groot, en ik twijfelde of ik mijn droomproject moest opgeven. De laatste beproeving kwam toen mij een geweldige baan werd aangeboden, inclusief een appartement in een paleis. Een droom op zich – maar ik wees het af.
Wat me in die momenten hielp, was mijn focus verleggen. Ik zei tegen mezelf: Kijk nou eens wat je al hebt bereikt. Laat je niet ontmoedigen door wat nog te doen is. Wees niet gehecht aan het eindresultaat, maar geniet van het proces zelf.
En beetje bij beetje werd alles weer eenvoudiger – bijna een spel. Niet omdat het totaal makkelijker werd, maar omdat mijn houding veranderde. En juist daardoor kon ik doorgaan, met meer rust en zelfvertrouwen.
8. Je woont in Tarczyn en hebt ook op maat gemaakte gastenappartementen gecreëerd. Hoe beïnvloedt je achtergrond als scenograaf de inrichting – ontstaan de concepten volledig vooraf of ontwikkelt het ontwerp zich pas in de loop van de tijd?
De inrichting van de binnenruimtes was beslist een organisch proces. In plaats van een volledig uitgewerkt concept vooraf, ontwikkelde alles zich gaandeweg. Meestal begin ik met het kiezen van een stijl die harmonieus aansluit bij de omgeving – niet alleen bij de architectuur van het huis, maar ook bij het landschap en de cultuur waarin ik leef.
Binnen dit kader let ik op een evenwichtige samenhang van materialen: steen, metaal, hout, wol, leer – materialen die een soort “huid” hebben. Ik houd van oppervlakken met sporen van tijd-afgebladderd, verweerd, met patina – hebben mijn voorkeur. Ze brengen karakter en diepte.
Het ontwerpproces is voor mij vooral intuïtief. Zodra ik een ruimte betreed, begin ik meubels te verschuiven, kleuren te kiezen en de ontbrekende stukken te verzamelen die de plek compleet maken. Het is geen lineair proces, maar een vloeiende, voortdurend evoluerende ervaring.
Mijn achtergrond als schilder en mijn jaren in het theater spelen daarbij een cruciale rol. Net zoals op het toneel of op het doek werk ik met sfeer, licht, contrast en balans. Ik denk in composities – hoe objecten, materialen en kleuren zich in de ruimte tot elkaar verhouden. Het zijn stillevens die bewoond worden. De ruimtes zijn als scènes, maar voor echte mensen, niet voor een publiek. Juist dat maakt het ontwerpen voor mij zo bijzonder.
9. Wat kunnen nieuwe eigenaren in Tarczyn verwachten en hoe kunnen zij jouw werk voortzetten, zodat deze bijzondere plek ook toekomstige generaties blijft inspireren?
Voor mij is Tarczyn altijd een plek vol mogelijkheden geweest. Ik zie het niet als erfgoed dat bewaard moet worden, maar als een open hoofdstuk – ingrediënten die ik heb verzameld en klaargelegd, zodat iemand anders er zijn eigen gerecht van kan maken. Elke nieuwe eigenaar is volledig vrij om met het landgoed te doen wat goed voelt. Er zijn geen verwachtingen, geen script dat je moet volgen. Neem de sleutel, open de deur en vul de ruimte met je eigen ideeën en je eigen ritme.
Je woont hier in een klein dorpje – we zijn maar met twaalf – maar geloof me, het voelt allesbehalve klein. Het is een warme, open gemeenschap van jong en oud, mensen met de meest uiteenlopende achtergronden, die een groot hart hebben voor elkaar en voor kunst en cultuur.
Wat ik hier altijd bijzonder heb gewaardeerd, is de natuurlijke vrijheid die iedereen heeft om gewoon zichzelf te zijn. Geen verwachtingen, geen verplichtingen. Niets is voorgeschreven, alles is toegestaan.
Een mooi voorbeeld van het dorpsleven is het jaarlijkse culturele picknick – een kleurrijke, gezellige middag waarin creativiteit wordt gedeeld via eten, muziek, verhalen en kunst. Je kunt meedoen of gewoon genieten. Eén ding valt bijzonder op: je wordt hier met open armen ontvangen. Echt waar.
Trouwens: Mijn agriturismo heeft in de regio een zeer goede reputatie opgebouwd en beschikt over een loyale vaste klantenkring. Of je dit voortzet, ligt natuurlijk volledig bij jezelf – maar het zou zonde zijn als deze traditie verloren gaat. Je kunt er geld mee verdienen, het is een ongelooflijk verrijkende bezigheid en de gasten zullen blij zijn als ze gewoon terug kunnen komen.
Wat deze plek voor mij zo bijzonder maakt, is de combinatie van ruimte, rust en de nabijheid van de natuur. Mijn huis ligt aan de rand van een klein gehucht; de buren zijn dichtbij genoeg om gemeenschap te voelen, terwijl ik tegelijkertijd volledige privacy geniet. Het uitzicht naar het zuiden is uniek: elke dag kijk ik uit op het Reuzengebergte, direct naar de Sneeuwkop. Daar blijft de sneeuw tot in mei liggen – een voortdurend veranderend, indrukwekkend decor.
Daarvoor strekt zich een zacht glooiend coulisse-landschap uit van bossen en weilanden, zonder huizen of wegen, alleen natuur en veel dieren: roofvogels, herten, reeën, vossen en wilde zwijnen. In de zomer zoemen overal vlinders en fluiten vogels. Dankzij de zuidligging is het het hele jaar door licht en zonnig. De seizoenen zijn hier intens voelbaar, vooral de herfst met zijn warme kleuren. Ik heb het voorrecht te wonen op deze drempel tussen hemel en aarde – een paradijs dat keer op keer de ziel raakt.
I enjoy giving each interior a personal touch, so it feels different from any other
Pisarzowice, Opole
